Jen ĝi: post tiom multe da tempo, post tiom multeda kilometroj tra la mondo, mi revenas hejmen al Italio kaj trovas, en labelega urbo Florenco, la Universala Kongreso de UEA kiu atendas min. Antaŭforiri al la mondo, verdire, mi komencis kunlabori kun la organizantoj,partoprenante kelkajn renkontiĝojn por plibonigi nian lingvokonon (kajkapablon) kaj poste esti pretaj por tradukadoj kaj ĉiĉeronadoj dum la UK... sedla mondo vokis min, kaj mi respondis. Do, nun mi revenis, kaj trovis preskaŭĉion pretan, kaj mi simple devis entrajniĝi kaj atingi Santa Maria Novella…

Estas vendredo, mi atingas la junulargastejon kiemi tranoktos kaj kontrolas la ekzistantajn teknikaĵojn por la junularaprogramo. Post duŝado, mi busumas ĝis la kongresejo. Belega konstruaĵo, laverdaj flagoj jam flirtas, la suno brilas. Ene, suno ne ekzistas: la laborointensas, ĉiuj ŝajnas frenezaj kaj mi ofertas mian helpeton al Giorgio, kielestro de la volontuloj, kaj al Cristina, al Flavia, al Francesco. Ĉiuj bezonasion, sed multfoje oni necesus pli da tempo por klarigi ol por mem fari kaj protio multaj salutas, dankas kaj revenas al siaj taskoj. Mi parolas kaj petasinformojn pri la prelegoj (3!) kiuj vidos min ĉe la mikrofono, kontrolas denoveĉu la teknikaĵoj jam estas tie aŭ ne; kaj helpas, vere helpetas, salutasmultajn post tiom da tempo ke ni ne vidas unu la aliajn (kutima frazo: “ah, virevenis, finfine!”…): jen Renato, jen Anna, jen Michela, Fabrizio, PierLuigi...Kune kun aliaj ni revenas nokte al la junulargastejo, serĉas picon por manĝi,sidas kaj longe parolas, ŝercas, rememoras.

Sabato alvenas, kaj Daniela kaj mi (la famasocieto D&D!) iras per la prunteprenita aŭtomobilo de Petro por lui lalaŭtparolilojn kaj lumegojn kiujn ni ankoraŭ necesas, poste revenas al lakongresejo kaj tie komencas renkonti tiujn karajn geamikojn kiujn mi ekkonisdum la vojaĝo: Alexandre kaj Leandro el Brazilo, Antonio Josè el Ĉilio, s-inoMasako kaj aliaj el Japanio... ŝajnas kvazaŭ ke parto de mia vojaĝo venis ĉi tienpor viziti min. Blindulon oni necesas akompani ĝis la bushaltejo, flugfoliojdevas esti tranĉitaj, tradukado estas bezonata ĉe la italparolantaj oficistojkaj gardistoj ktp... Eble estas bone ke mi ne havas difinitan taskon, tiel miestas pli libera por ŝtopi tiujn lastmomentajn breĉojn... La vespera foiro enla ĝardeno estas plenplena da homoj, da budoj, da informoj; kaj en la mezo, surla herbejo, multaj jam sidas aŭ kuŝas, parolante. Mi estas lacega, vespermanĝiskun geamikoj kiuj tutehazarde samtempe vizitis Florencon, kaj antaŭ noktomezo iras al la foraamasloĝejo, kie mi surpriziĝas pro la altkvalita ejo: ni eĉ havas litojn(simplajn, sed litojn).

Dimanĉo malfermiĝas, solene, en la Fortikaĵo.Kantoj, paroladoj, fotfulmoj. Junaj geknaboj dancas, kelkaj ludas gitaron aŭbirimbaoon (muzikinstrumento el Brazilo, aŭ eble el Angolo). Mi malkovras lafervojistan manĝejon (dankon, Ermigi!), malmultekosta sed sufiĉe bongusta, kajdum la posttagmezo mi jam plonĝas en la kongresa programo, naĝante de unu salonoal la alia por trafi kiom eble plej multajn prelegojn. Kaj mi devas ankaŭprelegi, pri Pasporta Servo! Danke al la helpo de Andrea, la respondeculo priItalio, kaj de kelkaj el miaj gastigintoj, ni kapablas doni bonan kaj verŝajneefikan impreson pri tiu servo de TEJO, utila por ĉiuj la vojaĝemuloj. Kaj posteek!, kurado al la Placo de la Gesinjoroj, por rigardi la flagsvingistoj kunekun amaso da turistoj; kaj poste reveno al la fortikaĵo, por la ĥorusaspektaklo, sed oni malbone aŭdas kaj pro tio mi kaj iuj aliaj decidas reveni alla urbocentro, al la Malnova Ponto, por aŭdi tie en pli bona etoso aliajstratludistoj (kaj, kompreneble, renkonti aliajn samideanojn, kiuj ĝuste tiamkaj tie urbumas).

La lundo klerigas, kaj mi unue prelegas (ĉifojepri la Eo movado en landoj kiujn mi vizitis) kaj poste aŭskultas. Posttagmeze,denove tra la salonoj, supre kaj malsupren per ŝtuparo ĉar la liftoj estas ofteplenaj kaj kutime tute netroveblaj (mi havas teorion: iliaj tuneloj ne estasvertikalaj, kaj kelkfoje eĉ eniras aliajn dimensiojn!). Bona ekzerco, ĉar nokteokazas la granda balo... mi iras, scivolema sed timema ke nur homoj surmetantajfrakojn kaj belegajn vestojn povos partopreni... tute ne: la muzikoj estasmiksaĵo inter malnovaj malrapidaj kaj novaj frenezaj, kaj homoj dancas nudpiedesenzorgeme... kaj kiam ekludas la Bambo, grandaj cirkloj ekformiĝas!

Marde plenplenas (da programeroj), kaj mi lernaskiel aŭtomate ĉeesti du aŭ pli samtempe; precipe interesas min tiuj prelegojkiuj instruas pri la italoj, ĉar post tiom longa studado de aliaj popoloj midecidis ekzameni mian propran per mikroskopo. Kaj poste, okazas mia lastaprelego: fotoj de mia vojaĝo, kaj informoj pri ĝi kaj la arto (?) vojaĝi; ŝajneĝi bonas, ĉar ni duobligas la tempon, multaj restas tamen ekster la pordo promanko da spaco kaj neniu ekdormas... Vesperon mi pasas ĉe la junulargastejon,ĉar rusaj bardoj decidas ludi por la ĉeestantoj kaj oni necesas teknikiston…

Merkrede malplenas, kaj vere mi forgesas:kongresejo estis fermita, kaj mi ne memoras kion mi faris... ah, jes: miurbumis kun francaj geamikoj; ni vizitis la katedralon, iris por serĉi iun“domo de Buonarroti” dank’al miskompreno (unu el la francoj pensis ke ĝi estasla domo de franca revoluciulo!), atingis la ĝardenoj de Boboli (kiuj ne estissenpagaj por esperantistoj, kvankvam temas pri ŝtata muzeo) kaj finfine enirisUffizi, senpage kaj senvice! Tiom multe ni restis en tiu bildgalerio ke nimaltrafis la eblecon iri al la publika naĝejo (senpaga por la amasloĝantoj),kaj mi devis reveni al la junulargastejo por pretigi la scenejon por francastilekzercanto.

Ĵaudo aperas, kaj kleruloj prelegas; mi sidas, dumla tuta konferenco (fakte, konferencaro) pri Esperantologia, kaj poste gŭas laversojn de Dante Alighieri dum la prelegoj de Mauro kaj Giuliano (Ĉu prelegoj?Ĉu spektakloj? Ĉu ambaŭ?), ambaŭ bonegaj (surbendigu, surbendigu, kaj tujenmetu en niaj federaciaj retpaĝoj!!). Kaj poste, nokte, ludas Dolĉamar, kaj midenove ĉe la miksilo; sed amuze, eĉ se mi ne havas tempon por danci! Bonegeludas ankaŭ Antonio, el Brazilo, kiu repumas dum la aliaj kunkantas “Ĉu vipretas? Ĉu vipretas? Ĉu vi pretas?”.

Vendredas,kaj ĉiuj la italoj renkontiĝas dum la jara asembleo de lafederacio, eble en salono tro granda por malgranda ĉeestantaro. Io okazas kiudonas iom da spico, sed ne rakonteblas ĉi tie, do mi ne faros... Posttagmeze,la sama salono plenplenas por la kongresa aŭkcio, dum kiu Humprey kapablaskolekti grandan sumon vendante brokantaĵojn kaj stultaĵojn al entuziasmuloj (aŭfrenezuloj); eble, oni devus peti al Tonkin prezidanti nian asembleon, ĝifariĝus certe pli vigla kaj eble alloga... En la fortikaĵo, poste, okazas labonkvalita Arta Vespero, kaj multaj partoprenantoj el la tuta mondo amuzigasnin; sekve, en la apuda Festo de la Unuiĝo, koncertas Eugenio Finardi, famaitala kantisto; kaj finfine, ĉe la junulargastejo, karaokeo kaj diskoteko donasion al la tranoktemuloj.

Sabato revenas, kaj kune kun ĝi la oficialafermo. Ni ĉiuj adiaŭas, japanoj ricevas la flagon por la venonta UK (kiunomiĝos YK), kaj multaj kaptas sinjoro Zamenhof por foti kune (kial ne pagigila esperantistoj, por foti kun famuloj, kaj uzi tiun monon por UEA?). La busokiun mi atendas por vojaĝi al Venecio (ĝi daŭrigos al IJK en Sarajevo, mi ne)jam pretas, mi manfrapas kun ĉiuj kiujn mi konas, kaj poste reekvojaĝas,norden.